‘Mmmhmh!’ mijn dochter Jade (3 jaar, 4 maanden) houdt haar beide handen stevig voor haar mond gedrukt. Het is bedtijd, maar Jade wil niet tandenpoetsen. De laatste twee weken is dit ineens een ding, de ene dag meer dan de andere. Misschien heeft iets haar een keer pijn gedaan? In elk geval wil ze niet tandenpoetsen. Absoluut niet. Ik probeer haar te verleiden met het aanbod het tandenpoetsen te begeleiden door een door mij gezongen lied. Soms werkt dit. Vandaag blijven de handen op de mond geklemd en schudt Jade nog eens heftig nee. Ik doe een paar concrete voorstellen van mijn vaste hitnummers. Onbegrijpelijk, maar het blijft nee. Ik word ongeduldig, want vóórdat die tanden gepoetst zijn gaan we toch echt niet naar bed. Ik probeer Jades handen weg te bewegen van haar gezicht. Gaat niet gebeuren.

Jongens jongens wat heb ik dit keer een raadselachtige titel bedacht voor mijn blog. Waar hééft ze het over? Biologische groente? Betaalbare woningen in het koopsegment? Je lichaam? Of gaat het toch weer over… kinderen aan het lezen krijgen!?

Lesgeven zonder cijfers: een dikke 10 voor de leraar die het aandurft

‘Kijk een pandabeer!’

Met een volle rugzak loop ik uit de bibliotheek. Drie boeken voor mijzelf, eentje voor manlief en twee prentenboeken voor de kinderen. Als de laatstgenoemden horen dat ik naar de bibliotheek ben geweest zonder hen zullen ze dat al niet leuk vinden, ik moet het al helemaal niet wagen om dan ook nog eens thuis te komen zonder iets voor ze mee te hebben gebracht.

Deze ochtend fietste ik met mijn vierjarige zoon vanaf het kinderdagverblijf, waar we net zijn zusje hadden afgezet, naar school. ‘Mag ik kiezen?’ vroeg hij me onderweg. ‘Wat wil je kiezen?’ vraag ik, mezelf van de domme houdende. ‘Ik wil kiezen of ik vandaag thuis mag blijven of naar school mag gaan.’ ‘En wat kies je dan?’ ‘Thuis blijven. Ik wil thuis blijven.’

Op een van de social media-kanalen zag ik laatst een bericht van een wanhopige ouder die zijn kind maar niet aan het lezen kreeg. De tablet was veel en veel aantrekkelijker. Een goedbedoelende meelezer gaf het advies om het kind punten te laten verdienen door te lezen. Die punten kon het kind vervolgens weer inwisselen voor tablettijd. Slim plan toch?

Ik ben een jaar of 14 en voor de derde maal met twee vriendinnen op zeilkamp in Friesland. Aan het eind van de week hangt er een lichtelijk gespannen sfeer in de gezamenlijke verblijfsruimte. De toetsen komen eraan. De hele week hebben we geoefend... en deze middag volgt er een theoretische overhoring gecombineerd met enkele praktijkproeven. Ro (onze 19-jarige zeilinstructeur op wie we allemaal verliefd zijn geworden, en die eigenlijk een langere naam heeft maar die wij Ro mogen noemen omdat we nu zulke goede vrienden zijn) komt ons met een serieus gezicht, een notitieblok en flink veel touwen in zijn handen ophalen. Eerder deze week hebben we uitleg gehad over de verschillende knopen die we moesten kennen. Uiteraard zitten ze inmiddels goed in onze vingers voor dit moment. Toch? Mijn vriendinnen en ik volgen Ro met een ietwat zwaar gevoel in onze buiken.

‘Die.’‘Wat bedoel  je?’‘Die.’‘Wil je je thee?’Hij schudt zijn hoofd.‘Die.’‘Oké, zeg wat je bedoelt!’‘Die.’

‘Haas, mag ik een boek van je lenen?’

'Plapen... ook! Ook plapen. Ook plapen.'